Płyty pilśniowe zastosowanie mają głównie w obróbce cieplnej i akustycznej. Doskonale sprawdzają się w pomieszczeniach, gdzie nie panuje duża wilgoć. Płyta pilśniowa jest wyrobem z drewna. Najczęściej wykorzystywane gatunki drewna, do produkcji płyt, to topola, świerk oraz wierzba. Drewno przed odpowiednią obróbką jest czyszczone z kory, dzięki czemu jego włókna są jasne. Wynikiem tego jest wysoka jakość płyty i dużo lepszy wygląd zewnętrzny. Płyta składa się z rozdrobnionej tkanki drzewnej, która poprzez ściśnienie i uformowanie tworzy format płyty. Tkanka ułożona jest w różnych kierunkach, po to, aby płyty pilśniowe były wytrzymałym produktem. Grubość płyt zaczyna się od 1,5 mm i może wynosić 25 mm.
Różnoraka gęstość płyty wyznacza jej gatunki. Możemy wyróżnić płytę MDF, HDF bądź LDF. Najczęściej używaną płytą jest Medium-Density Fibreboard, czyli potocznie nazywana płytą MDF. Jej gęstość to 650-850 kilogramów na metr sześcienny. Płyta MDF najczęściej stosowana jest w przetwórstwie meblarskim. Dzięki łatwości w obróbce bije rekordy swojej popularności. Można ją pokryć dowolnym materiałem m.in. folią lub laminatem. Płyta MDF najczęściej wykorzystywana jest do frontów meblowych. Jednak dzięki jej wytrzymałości, często zastosowanie znajduje jako blat kuchenny lub panel ścienny. Płytę MDF można łatwo przemalować z jednego koloru na drugi i odmienić wygląd swoich mebli.
Płyty pilśniowe LDF, (z ang. low density fiberboard), są płytami o mniejszej gęstości, wynosi ona poniżej 650 mm na metr sześcienny. Płyty te mają swoje zastosowanie w miejscach, gdzie niewymagana jest ich wytrzymałość oraz nie będą one zbyt mocno obciążone. Często płytę LDF używa się jako okleiny ściennej.
Natomiast płyty pilśniowe HDF (z ang. high-density fibreboard), są z kolei płytami o wysokiej gęstości i twardości. Wykorzystywane są najczęściej do produkcji paneli podłogowych oraz wykonywania tylnych ścianek mebli. Płyta HDF powinna być stosowana w miejscach suchych. Ich odporność na nacisk oraz wszelkie obciążenia dają duże możliwości obróbki.